Εδώ και δεκαετίες ηγέτες, κόμματα και πολιτικό προσωπικό του ισχύοντος συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας φέρνουν τους πολίτες σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εθνική ή αυτοδιοικητική, αντιμέτωπους με το δίλημμα «ή ψηφίζετε ή χαρακτηρίζεστε συλλήβδην αδιάφοροι, δηλαδή απολιτικοί». Το ατράνταχτο δήθεν επιχείρημα είναι ότι ο κυρίαρχος λαός μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια παίρνει την εξουσία στα χέρια του και επιλέγει τους αντιπροσώπους που θα τον «υπηρετούν» για τα επόμενα τέσσερα. Από τη στιγμή που δεν το κάνει παραιτείται του κυριαρχικού του δικαιώματος και ως εκ τούτου υπονομεύει το πολίτευμα. Οι θεματοφύλακες του πολιτεύματος έχουν, βέβαια, προνοήσει και το έχουν θωρακίσει από τέτοιου είδους κινδύνους εκ των έσω, με το να μη προσμετρούν στο εκλογικό αποτέλεσμα όσους αποφασίσουν να απέχουν. Αυτοί δεν ανήκουν στον κυρίαρχο λαό. Θέτουν εθελούσια τον εαυτό τους εκτός δημοκρατικού νυμφώνα. Και όταν οι καιροί είναι δύσκολοι βαπτίζονται, αν χρειαστεί, και εχθροί της πατρίδας.
Φυσικά αυτή τη μακιαβελικής σύλληψης αντίληψη την προωθούν ομόθυμα τα κόμματα όλου του πολιτικού φάσματος. Ίσως μάλιστα πρόκειται για την μοναδική πραγματικά υπερκομματική θέση. Το σημείο σύγκλισης των κομμάτων βρίσκεται ακριβώς εκεί που ένα διορατικό και απροκατάληπτο μάτι μπορεί να διακρίνει την μεγαλύτερη πλέον αδυναμία τους. Πρόκειται για την ανικανότητά τους να πείσουν με ορθολογικά επιχειρήματα και τον πιο καλόπιστο ψηφοφόρο ότι αξίζουν να τα εμπιστευθεί. Κι ως γνωστό όπου ο λόγος αδυνατεί, ο φόβος μεγαλουργεί. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύονται επίκαιρα διλήμματα του τύπου «ή μας δίνετε την πλειοψηφία στις αυτοδιοικητικές εκλογές ή οδηγούμε τη χώρα σε εθνικές εκλογές και από εκεί στο οικονομικό χάος» ή αντεστραμμένα «καταψηφίστε το κυβερνών κόμμα στις τρέχουσες τοπικές εκλογές για να το υποχρεώσετε να προσφύγει σε εθνικές εκλογές, στις οποίες εμείς θα είμαστε οι νικητές και θα σας βγάλουμε από το χάος». Για τα μικρότερα κόμματα, προκειμένου να έχουν κι αυτά την πρόσβαση που τους αναλογεί στον εκβιασμό, έχει επινοηθεί ο πολιτικός νεολογισμός «ψήφος διαμαρτυρίας», που σημαίνει «ψηφίστε εμάς, όχι επειδή το αξίζουμε, αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να δείξετε στους άλλους ότι δεν αξίζουν».
Λοιπόν, συμπολίτες, ήρθε η ώρα να βγάλουμε τους εαυτούς μας από αυτή την κωμική όσο και ολέθρια για τη δημοκρατία, και εν τέλει για τις ίδιες τις ζωές μας, κατάσταση. Ήρθε η ώρα να πάψουμε να κουβαλάμε σαν Σίσυφοι τις ψήφους μας στις κάλπες της νόθας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας για να πέφτουν κατόπιν στα κεφάλια μας με τη μορφή των σκανδάλων, των καταχρήσεων, της βουλευτικής ασυλίας, της πολιτικής αλαζονείας και πάει λέγοντας. Ήρθε η ώρα να δείξουμε σ’ εκείνους που μετέτρεψαν τη δημοκρατία στην πιο κυνική και επικίνδυνη ολιγαρχία που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα ότι δεν τους νομιμοποιούμε, ότι δεν τους αναγνωρίζουμε ως δημοκρατική αρχή. Ήρθε η ώρα να τους αντιστρέψουμε το δίλημμα, λέγοντας τους πολύ απλά «ή δίνετε πραγματική δύναμη στην ψήφο μας ή παύουμε να σας τη χαρίζουμε». Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε ότι η αποχή είναι υπεύθυνη πολιτική στάση τόσο όσο τουλάχιστον και εκείνη του ψηφοφόρου. Ήρθε η ώρα να τους καταστήσουμε σαφές ότι αποχή σημαίνει συνειδητή και υπεύθυνη άρνηση της πολιτικής τους, ότι αποχή σημαίνει τέλος της ανοχής, ότι η αποχή είναι υγεία και όχι αδιαφορία. Γιατί;
Γιατί θέλουμε επιτέλους στον 21ο αιώνα να είμαστε πραγματικά κυρίαρχοι πολίτες, φορείς και εγγυητές μιας γνήσιας δημοκρατίας, και όχι απλοί νομιμοποιητές μιας εξουσίας που ιδιοποιείται και νέμεται την πολιτεία για τέσσερα χρόνια χωρίς κανέναν έλεγχο και καμία λογοδοσία, για να την υποβάλει στο πέρας αυτού του χρονικού διαστήματος στο συντριπτικό δίλημμα «ή συνεχίζεις να με νομιμοποιείς ή σε παραδίδω στο χάος». Γιατί δεν επιθυμούμε να συναινούμε άλλο στην κομματική αυθαιρεσία, στη συνδικαλιστική συναλλαγή, στις συντεχνιακές απαιτήσεις, στη δημοσιοϋπαλληλική φαυλότητα, στη διακαναλική μονοφωνία, στη δημοσκοπική προπαγάνδα, στη δικαστική αδράνεια, στη φορολογική αναρχία, στην αναξιοκρατία, στη γραφειοκρατία, στην αμορφωσιά, στην ανεργία, στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους και εν τέλει στην πλήρη κυριαρχία της πιο χυδαίας πλευράς αυτού που ονομάζουμε «οικονομία» επί της πολιτικής. Γιατί απαιτούμε την άμεση και πλήρη συμμετοχή μας στην άσκηση της δημοκρατικής εξουσίας μέσα από τη σταδιακή διαμόρφωση των όρων λειτουργίας ενός αμεσοδημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο χάρη στην τεχνολογία είναι στις μέρες μας και αναγκαίο και εφικτό. Γιατί μόνο έτσι η πολιτική θα ξαναγίνει κυρίαρχη και ο πολίτης το απόλυτο υποκείμενό της. Γιατί μόνο έτσι έννοιες όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία θα ξαναποκτήσουν το πραγματικό τους περιεχόμενο.
Για να γίνει, όμως, αυτή η ιστορική μετάβαση από τη νόθα δημοκρατία του σήμερα στη γνήσια δημοκρατία του αύριο, καλούμαστε όλοι εμείς οι υπεύθυνοι πολίτες που την επιθυμούμε να φέρουμε το ισχύον πολιτικό σύστημα στα όρια του, για να το αναγκάσουμε να μεταρρυθμιστεί και να εξυγιανθεί. Και το μόνο αποτελεσματικό μέσο για αυτό είναι η αποχή. Ας φανταστούμε μια εκλογική αναμέτρηση χτυπημένη από ένα ποσοστό αποχής της τάξης του 80%. Ας δούμε το δήμαρχο χωρίς δημότες, το βουλευτή χωρίς ψηφοφόρους, το κόμμα χωρίς λαϊκή βάση, τον πρωθυπουργό χωρίς πολίτες. Είναι σαν σε άλλες εποχές να βλέπει κανείς το βασιλιά γυμνό. Ένας βασιλιάς χωρίς σκήπτρα δεν διαφέρει και πολύ από τον αυλικό του.
Βαγγέλης Κάλιοσης
Φυσικά αυτή τη μακιαβελικής σύλληψης αντίληψη την προωθούν ομόθυμα τα κόμματα όλου του πολιτικού φάσματος. Ίσως μάλιστα πρόκειται για την μοναδική πραγματικά υπερκομματική θέση. Το σημείο σύγκλισης των κομμάτων βρίσκεται ακριβώς εκεί που ένα διορατικό και απροκατάληπτο μάτι μπορεί να διακρίνει την μεγαλύτερη πλέον αδυναμία τους. Πρόκειται για την ανικανότητά τους να πείσουν με ορθολογικά επιχειρήματα και τον πιο καλόπιστο ψηφοφόρο ότι αξίζουν να τα εμπιστευθεί. Κι ως γνωστό όπου ο λόγος αδυνατεί, ο φόβος μεγαλουργεί. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύονται επίκαιρα διλήμματα του τύπου «ή μας δίνετε την πλειοψηφία στις αυτοδιοικητικές εκλογές ή οδηγούμε τη χώρα σε εθνικές εκλογές και από εκεί στο οικονομικό χάος» ή αντεστραμμένα «καταψηφίστε το κυβερνών κόμμα στις τρέχουσες τοπικές εκλογές για να το υποχρεώσετε να προσφύγει σε εθνικές εκλογές, στις οποίες εμείς θα είμαστε οι νικητές και θα σας βγάλουμε από το χάος». Για τα μικρότερα κόμματα, προκειμένου να έχουν κι αυτά την πρόσβαση που τους αναλογεί στον εκβιασμό, έχει επινοηθεί ο πολιτικός νεολογισμός «ψήφος διαμαρτυρίας», που σημαίνει «ψηφίστε εμάς, όχι επειδή το αξίζουμε, αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να δείξετε στους άλλους ότι δεν αξίζουν».
Λοιπόν, συμπολίτες, ήρθε η ώρα να βγάλουμε τους εαυτούς μας από αυτή την κωμική όσο και ολέθρια για τη δημοκρατία, και εν τέλει για τις ίδιες τις ζωές μας, κατάσταση. Ήρθε η ώρα να πάψουμε να κουβαλάμε σαν Σίσυφοι τις ψήφους μας στις κάλπες της νόθας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας για να πέφτουν κατόπιν στα κεφάλια μας με τη μορφή των σκανδάλων, των καταχρήσεων, της βουλευτικής ασυλίας, της πολιτικής αλαζονείας και πάει λέγοντας. Ήρθε η ώρα να δείξουμε σ’ εκείνους που μετέτρεψαν τη δημοκρατία στην πιο κυνική και επικίνδυνη ολιγαρχία που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα ότι δεν τους νομιμοποιούμε, ότι δεν τους αναγνωρίζουμε ως δημοκρατική αρχή. Ήρθε η ώρα να τους αντιστρέψουμε το δίλημμα, λέγοντας τους πολύ απλά «ή δίνετε πραγματική δύναμη στην ψήφο μας ή παύουμε να σας τη χαρίζουμε». Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε ότι η αποχή είναι υπεύθυνη πολιτική στάση τόσο όσο τουλάχιστον και εκείνη του ψηφοφόρου. Ήρθε η ώρα να τους καταστήσουμε σαφές ότι αποχή σημαίνει συνειδητή και υπεύθυνη άρνηση της πολιτικής τους, ότι αποχή σημαίνει τέλος της ανοχής, ότι η αποχή είναι υγεία και όχι αδιαφορία. Γιατί;
Γιατί θέλουμε επιτέλους στον 21ο αιώνα να είμαστε πραγματικά κυρίαρχοι πολίτες, φορείς και εγγυητές μιας γνήσιας δημοκρατίας, και όχι απλοί νομιμοποιητές μιας εξουσίας που ιδιοποιείται και νέμεται την πολιτεία για τέσσερα χρόνια χωρίς κανέναν έλεγχο και καμία λογοδοσία, για να την υποβάλει στο πέρας αυτού του χρονικού διαστήματος στο συντριπτικό δίλημμα «ή συνεχίζεις να με νομιμοποιείς ή σε παραδίδω στο χάος». Γιατί δεν επιθυμούμε να συναινούμε άλλο στην κομματική αυθαιρεσία, στη συνδικαλιστική συναλλαγή, στις συντεχνιακές απαιτήσεις, στη δημοσιοϋπαλληλική φαυλότητα, στη διακαναλική μονοφωνία, στη δημοσκοπική προπαγάνδα, στη δικαστική αδράνεια, στη φορολογική αναρχία, στην αναξιοκρατία, στη γραφειοκρατία, στην αμορφωσιά, στην ανεργία, στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους και εν τέλει στην πλήρη κυριαρχία της πιο χυδαίας πλευράς αυτού που ονομάζουμε «οικονομία» επί της πολιτικής. Γιατί απαιτούμε την άμεση και πλήρη συμμετοχή μας στην άσκηση της δημοκρατικής εξουσίας μέσα από τη σταδιακή διαμόρφωση των όρων λειτουργίας ενός αμεσοδημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο χάρη στην τεχνολογία είναι στις μέρες μας και αναγκαίο και εφικτό. Γιατί μόνο έτσι η πολιτική θα ξαναγίνει κυρίαρχη και ο πολίτης το απόλυτο υποκείμενό της. Γιατί μόνο έτσι έννοιες όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία θα ξαναποκτήσουν το πραγματικό τους περιεχόμενο.
Για να γίνει, όμως, αυτή η ιστορική μετάβαση από τη νόθα δημοκρατία του σήμερα στη γνήσια δημοκρατία του αύριο, καλούμαστε όλοι εμείς οι υπεύθυνοι πολίτες που την επιθυμούμε να φέρουμε το ισχύον πολιτικό σύστημα στα όρια του, για να το αναγκάσουμε να μεταρρυθμιστεί και να εξυγιανθεί. Και το μόνο αποτελεσματικό μέσο για αυτό είναι η αποχή. Ας φανταστούμε μια εκλογική αναμέτρηση χτυπημένη από ένα ποσοστό αποχής της τάξης του 80%. Ας δούμε το δήμαρχο χωρίς δημότες, το βουλευτή χωρίς ψηφοφόρους, το κόμμα χωρίς λαϊκή βάση, τον πρωθυπουργό χωρίς πολίτες. Είναι σαν σε άλλες εποχές να βλέπει κανείς το βασιλιά γυμνό. Ένας βασιλιάς χωρίς σκήπτρα δεν διαφέρει και πολύ από τον αυλικό του.
Βαγγέλης Κάλιοσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου